یکی از یاران امام باقر علیه السلام نقل می کند که برای پرسیدن سوال به محضر ایشان رفته بودم. هنگامی که سوالاتم به پایان رسید و خواستم از محضر ایشان مرخص شوم، دم در به حضرت یک جمله عرض کردم. گفتم: آقاجان، خداوند شما را برای ما نگه دارد. من هر وقت در محضر شما هستم، حال خوبی دارم. هنگامی که پیش شما هستم، آرامش پیدا می کنم. محبت دنیا در دلم کمرنگ می شود. حسرت مال و منال دنیا را نمی خورم. اما همین که از پیش شما می روم، وقتی که با مردم معاشرت می کنم، دوباره دلم هوای دنیا را می کند. حضرت فرمودند: این طور نیست که فقط تو اینگونه باشی. زمان پیامبر(ص) نیز برخی اصحاب به پیامبر(ص) عرض کردند: ما می‌ترسیم منافق باشیم! ما وقتی پیش شما هستیم طوری دنیا را فراموش می کنیم که گویا بهشت و جهنم را به چشم خودمان می بینیم. اما وقتی از محضر شما خارج می شویم و در اجتماع قرار می گیریم، دوباره دنیا دل ما را می‌برد. پیامبر فرمود: نه، این ها نفاق نیست. این ها وسوسه های شیطان است. بعد پیامبر(ص) فرمود: اگر آن حالت توجهی که توصیفش کردید برای شما دائمی شود، به جایی می رسید که حتی فرشته ها را خواهید دید و با فرشته ها دست می دادید. حتی می‌توانستید روی آب راه بروید. شاید به ذهن ما برسد ای کاش ما هم راهی به محضر امام زمان علیه السلام داشتیم. با نگاه به جمال ایشان محبت دنیا از دل مون می رفت. اما ما نیز شبیه این حس را تجربه کرده ایم. وقتی به زیارت اهل بیت می رویم، وقتی در حرم اهل بیت به حضرات توجه می کنیم، غم های دنیا از دلم ما می رود. محبت دنیا در دلمون کمرنگ می شود. این خاصیت توجه به امام معصوم است. محبت دنیا را از دل انسان می برد. غم و غصه دنیا را از دل انسان می برد. چرا این همه به زیارت اهل بیت توصیه شده است؟ شاید سرّش همین باشد که زیارت حالت توجه به امام را در دل انسان بیدار می کند. این که شیاطین اینقدر با مساله زیارت دشمنی می کنند به خاطر همین است. بر زبان دوست و دشمن مساله زیارت را زیر سوال می برند. دشمنان می گویند زیارت شرک است، کفر است، مرده پرستی است. در حالی که عهد ما با اهل بیت این است که آنها را زیارت کنیم؛ از راه دور یا نزدیک. چرا؟ چون زیارت توجه انسان را به امام جلب می کند. حال توجه برای انسان می آورد. حال توجه که آمد ، محبت دنیا از دل انسان می رود. غم و غصه دنیا می رود. وقتی محبت دنیا از دل انسان رفت، انسان به به فقرا کمک می کند و هزار کار خیر دیگر به جز زیارت انجام می دهد. طبق روایتی که در ابتدای همین متن ذکر شد، اگر کسی می خواهد در معنویات به جایی برسد، باید این حال توجه را در خودش دائمی کند. دائما به یاد حجت خدا باشد. دائما به یاد امام زمان باشد. منبع: برگرفته از کافی ج۲ص۴۲۳
